Kobieta w Indiach jest całkowicie poddana woli mężczyzny. Jej pragnienia i aspiracje zupełnie nie mają znaczenia. Liczy się tylko to co związane z mężem...jego pragnienia musi spełniać na każdym kroku. Nie zgłaszając sprzeciwu.
Niestety wciąż aktualny jest starożytny " Kodeks Manu", który jednoznacznie stwierdza :
" „W dzieciństwie kobieta podlega ojcu, w młodości mężowi, a kiedy ten umrze, swoim synom; kobieta nigdy nie może być niezależna”.
Gdy kobieta zachodzi w ciąże konieczne jest odprawianie modłów. Musi urodzić się chłopiec. On będzie nagrodą i gwarancją na przedłużenie rodu ( dżati). W przypadku poczęcia dziewczynki...będzie ona niczym więcej jak karą. Ten strach przed posiadaniem potomka płci żeńskiej ma swoje uzasadnienie. Matka zazwyczaj nie chcę aby jej dziecko przeżywało koszmar bycia kobietą.. Traktowaną jak przedmiot, bez woli i prawa do własnego życia. Patriarchat dotyczy wszystkiego, pracy, rodziny, prawa uczestniczenia w życiu publicznym a nawet religii. Do szkoły chodzą chłopcy, dziewczynki zostają zazwyczaj w domu. Przy stole pierwsi siadają mężczyźni, gdy skończą wtedy jedzą kobiety. Będąc żoną nie mam mowy o wspólnym posiłku z mężem...
Mało tego, gdy jedzenia jest zbyt mało dostają je tylko mężczyźni. Właścicielem kobiety jest najpierw ojciec, a po ślubie – od tego momentu zaczyna się najczęściej piekło – mąż. Kobieta przeprowadza się do rodziny męża, gdzie często traktowana jest jak obca, niepotrzebna osoba, obciążająca rodzinną spiżarnię.
Mahatma Gandhi pisał: „Dla żony Hindusa bezwzględne posłuszeństwo wobec swego małżonka jest niemal religią. Hindus małżonek uważa siebie za pana i władcę swojej żony, która winna okazywać mu na każdym kroku uległość”.
Jeżeli kobieta umrze wcześniej mąż ma prawo ponownie się ożenić i otrzymać kolejny posag. W odwrotnym przypadku istnieje kilka możliwości... jeśli jej głównym celem było usługiwanie mężowi, może popełnić sati ( spalić się żywcem na stosie z ciałem swojego męża). Jest to tzn " palenie wdów", dobrze obrazuje ten zwyczaj film " Ballada o Mangalu Pandeyu- Rebeliant. To jedyna okazja, by kobieta została świętą i tym samym – po śmierci – chociaż raz przyniosła splendor rodzinie. Podobno ten zwyczaj został zniesiony jednak istnieje mnóstwo małych wiosek, gdzie jest nadal praktykowany.
" Dla rodziny dziewczynka to obowiązek wydania jej za mąż i obdarowania rodziny męża olbrzymim posagiem. Obowiązek, bo presja społeczna jest wielka; podobnie jak Hindus nie może istnieć poza kastą, tak Hinduska nie może funkcjonować poza małżeństwem. Jest ono jedynym akceptowalnym statusem dorosłej kobiety".
Innym sposobem zapobiegania " rozprzestrzeniania " się dziewczynek jest ich mord.
" Ktoś doniósł o śmierci nowo narodzonej dziewczynki. Bimala, matka dziecka, siedziała na czarpoju – drewnianej ramie na czterech nogach, oplecionej pasem materiału – przed drzwiami rozlatującej się chaty. Po chwili ciszy, gdy doktor zażądał wyjaśnień, niezdecydowanym głosem wyszeptała: – Ona urodziła się prawie martwa, pluła krwią, kaszlała. Teściowa potwierdziła zeznanie. – To typowy przypadek dzieciobójstwa – doktor Rakesh jest prawie pewien. – Bimala żyła w skrajnej nędzy i miała trzy córki, ta miała być czwartą.Bimala i jej rodzina są częścią wielkiego procederu, do którego dochodzi za zamkniętymi drzwiami na subkontynencie – zabójstw dokonywanych na kobietach."
" Praktyki mordowania dziewczynek stosowane są w Indiach od niepamiętnych czasów. Od lat 80. coraz częściej robi się testy umożliwiające określenie płci nienarodzonego dziecka. Jak grzyby po deszczu wyrastają kliniki określające płeć płodu, niemal na każdej ścianie, słupie czy dworcu widnieją ogłoszenia reklamujące badanie: „Lepiej 500 rupii teraz niż 500 tys. później”.
Prawo dopuszcza rozwody i ponowne wyjście za mąż owdowiałej kobiety. Badania ustalania płci zostały zakazane ustawowo. Jednak ograniczenia te a nawet gwarancje konstytucyjne ( w 1992., wraz z utworzeniem jednolitego systemu samorządności lokalnej na terenie całego kraju, zagwarantowano kobietom jedną trzecią miejsc w zgromadzeniach lokalnych, co szczególnie na tradycyjnej i zacofanej indyjskiej wsi nosiło znamiona rewolucji obyczajowej), mają niewielki wpływ na to co się dzieje w życiu codziennym. Nadal dominuje tradycja.
Może warto się nad tym zastanowić kiedy poraz kolejny zrobimy awanture swojemu mężowi bądź chłopakowi, bo nie zadzwonił, spóźnił się lub nie pamiętał o rocznicy.
Myślę, że wiele indyjskich kobiet chciałoby być na naszym miejscu...i jeść kolacje w towarzystwie męża.
