Poezja rodem z Indii - Rabindranath Tagore

" O ekstazie uścisków"

On

Cały wdzięk, jaki może dziewczyna posiadać,

W pełni pięciu zmysłami odczułem.

Leczy bóle zazwyczaj nie ten, co je zadał,

Ona jedna jest lekiem i bólem.

Czyż niebiosa potrafią umilić tak życie,

Jak objęcia tych rąk oliwkowych?

Biegnąc pali się ogniem, a gdy ją pochwycę,

Zbawczym chłodem uśmierza ból głowy.

W jej warkocze wplecione są kwiaty — płomienie,

Ciało hojnie radością obdarza.

Swym dotykiem wyzwala w mej piersi natchnienie,

Jak modlitwę u swego ołtarza.

Bo pieszczoty jej dają mi szczęścia tak wiele,

Jakbym był najbogatszy na ziemi,

Gdy powietrze nas nawet od siebie nie dzieli

I w uściskach nawzajem giniemy.

Czasem gniew, potem dąsy i znów przebaczenie

Na kolejnym kochanków spotkaniu...

Tak jak dotąd mój umysł piastował myślenie,

Tak się dziś doskonali w kochaniu.

********

" O tak, ja wiem"

O tak, ja wiem, że nie istnieje nic, o ty,

umiłowanie mojego serca — ponad twą miłość,

ponad to światło złote, tańczące śród liścienia, te

gnuśne po niebie żeglujące obłoki, ten powiew

przelotny, zostawiający chłód na mym czole.

Światłość poranna zalewa mi oczy — twojego

serca to zwiastun, wysłany, wysłany ku mnie. Oblicze

twoje nachyla się nad mojem, oczy twe patrzą w me

oczy a serce moje dotknęło się twych stóp.